Ziemia, na której żyjemy, nasza mała Ojczyzna, nazywana często Świętą Ziemią Lubawską, niebawem obchodzić będzie wielki jubileusz. Osiem wieków temu na nasze tereny, zamieszkiwane wówczas przez pogańskich Prusów, przybył cysters z Łekna – Chrystian.
Był on kontynuatorem misji nawracania pogan prowadzonej m.in. przez św. Wojciecha. Jego gorliwa służba i troska o zbawienie dusz zaowocowała pozyskaniem dla Chrystusa i świętej Wiary mieszkającego tu wodza plemiennego, księcia Surwabuno, władcy Ziemi Lubawskiej.
W 1215 r. mnich Chrystian wraz z Surwabunem i jeszcze jednym wodzem o imieniu Warpoda udali się do stolicy chrześcijaństwa, do Rzymu. Duchowy sukces cystersa Chrystiana spotkał się z wielkim uznaniem papieża Innocentego III, który obdarzył go w tym samym roku godnością biskupa dla ewangelizacji Prus.
6 stycznia 1216 r., w uroczystość Objawienia Pańskiego – Trzech Króli, wodzowie Surwabuno i Warpoda przyjęli chrzest z rąk papieża Innocentego III w katedrze biskupów Rzymu – bazylice Św. Jana na Lateranie. Książe Lubawski Surwabuno otrzymał wówczas imię chrzcielne Paweł.
Nawróceni wodzowie oddali siebie i swoje ziemie w opiekę biskupowi Chrystianowi, co zostało potwierdzone bullą papieską Pia vote fidelium 18 lutego 1216 r. W dokumencie tym po raz pierwszy pojawia się wzmianka o Ziemi Lubawskiej: „…Czcigodny w Chrystusie Bracie [Chrystianie], przychylając się do próśb umiłowanego syna Pawła Prusa, ongiś Surwabunem zwanego, niedawno ochrzczonego w Stolicy Apostolskiej, kierowanych w sprawie zatwierdzenia nadania Ziemi Lubawskiej z jej przynależnościami, którego onże razem ze swoimi współplemieńcami, jak do nich z prawa należała, dobrowolnie dokonali, kierowani pobożnością, tobie i twoim następcom na prawowite posiadanie i własność.”
Rok 1216 dla nas mieszkańców Ziemi Lubawskiej będzie czasem wspomnienia tamtych wydarzeń, podziękowaniem za skarb wiary na naszej ziemi oraz upamiętnieniem początku chrześcijańskiej, katolickiej historii na naszych terenach.
Więcej w >>>GLOS_NR_95.pdf
