W jeden dzień w roku, w Uroczystość Wszystkich Świętych, spomiędzy domów i ulic pełnych życia ciągniemy tłumnie do ogrodów śmierci, na cmentarze. W tym dniu odrywamy się na chwilę od tysięcy spraw i trosk i przez chwilę przynajmniej stajemy przed nieubłaganą w swej konieczności prawdą o śmierci. Idziemy wśród grobów, które narzucają nam ten jedyny w naszej przyszłości fakt pewny i nieodwracalny – fakt naszej śmierci.

W migotliwym blasku świateł nagrobnych przywołujemy wspomnienia o tych, którzy już odeszli. Przychodzimy do ich mogił, kładziemy na nie kwiaty, zapalamy znicze. Nastrojowo i jakoś niezwykle robi się na cmentarzu, gdy pomiędzy grobami umarłych snują się żywi. (ks.T.B.)

Cmentarz parafialny w Lubawie foto: MŻ